© Emy Elleboog
“Ik ben de enige in het Vlaams Parlement die nog echt met klimaat bezig is”. Aan het woord is collega-volksvertegenwoordiger Armen Horch van Groen. Ere wie ere toekomt: de collega is mondig en gaat het debat niet uit de weg. Net zoals ik het graag heb. Klinkt het niet, dan botst het. Zijn stelling staat evenwel in schril contrast met de realiteit. Althans, voor wie klimaatbeleid niet inperkt tot een randdiscussie en de Europese ratrace om alleenstaanden en gezinnen stelselmatig te verarmen. Want dat is wat Horch en bij uitbreiding zijn ganse partij keer op keer doen. En dat is zo mogelijk kwalijker dan je op eerste zicht zou denken.
Groen blijft in het bedje ziek van voormalig Eurocommissaris en klimaatpaus Frans Timmermans. Klimaatrapport na Klimaatrapport ging overmatig veel aandacht naar het belang van het verminderen van de CO2-uitstoot. Het belang van klimaatadaptatie werd daarentegen altijd onderbelicht.
We wisten toch altijd al dat China en de Verenigde Staten samen 40% van de wereldwijde CO2-uitstoot veroorzaakten en de Europese Unie amper 8%? Vlaanderen zelfs slechts enkele decimalen. We kunnen en zullen werken aan die decimalen, maar het was historisch een gigantische vergissing om enkel daarop te focussen.
Een goed klimaatbeleid kan en mag klimaatadaptatie niet uit het oog verliezen. Toch is dat wat de goegemeente collectief deed. Het onderzoekscentrum van de Europese Commissie zei anno 2023 zelfs dat ze geen weet had van andere landen dan Vlaanderen die al écht gecoördineerde droogteplannen in grootschalige uitvoering hadden in de EU. Het was in 2023 zelfs de eerste keer in vijftig jaar dat de Verenigde Naties adaptatiebeleid en ruimte voor water nog eens op de hoogste politieke agenda zette. Veel te laat.
Toch hoorden we vooral: “Met symptoombestrijding redden we het niet”. “Dweilen met de kraan open!”. “Klimaatontkenner pur sang”. Met die woorden sabelde Groen fractieleider Mieke Schauvliege in 2021 nog het klimaatadaptatiebeleid en de Blue Deal van voormalige minister Zuhal Demir neer. Ze noemde de focus op klimaatadaptatie ooit zelfs een ‘end of pipe’ verhaal, waar we niet op mogen focussen. Ze vond dat klimaatadaptatie neerkomt op wachten tot het kot afgebrand is. Een zoveelste bewijs van de kortzichtige en links-ideologisch gedreven visie op klimaatbeleid.
Met in hun kielzog regelmatig een clubje betweterige opiniemakers die om ter snelst adaptatiebeleid afschilderen als non-beleid. Adaptatie zou zelfs getuigen van gelatenheid. Wel, leg dat maar uit aan iedereen die met vaste regelmaat de modder uit zijn woning moet scheppen.
Je kan de bal niet verder misslaan. Met dank aan dergelijke zelfverklaarde ecologisten is Europa er in geslaagd een beleid te ontwikkelen met haast een uitsluitend mitigatiegericht beleid. Een beleid dat geen enkele ‘waterbom’ zal tegengaan, maar vooral zorgt voor een doorgedreven ‘facturenbom’. De Vlaamse goegemeente, en zowat alle traditionele partijen, deden er gretig aan mee.
Tot de dag van vandaag zie je trouwens weinig verandering op dat vlak. Getuige de Europese Commissie die zelfs nu nog met een nieuwe CO2-reductiedoelstelling van 90% tegen 2040 afkomt, als kers op de taart van de Europese koolstofheffing van honderden euro’s per jaar per gezin.
Laat ons eens eerlijk zijn: wat leverde ons die eenzijdige kijk op? De vraag stellen is ze beantwoorden. We zijn er in geslaagd alleen maar over het einde van de wereld te praten, maar gingen totaal voorbij aan het feit dat de werkende mensen thuis wakker liggen over het einde van de maand. Daardoor aanzien mensen klimaatbeleid als een katalysator aan facturen, en is het draagvlak voor zelfs zinvolle maatregelen afgezakt naar de electorale proporties van de partij Groen. Om het met de woorden van geoloog en expert Manuel Sintubin te zeggen: ‘Het is een randdiscussie of Vlaanderen nu veertig procent koolstofreductie moet beogen of zevenenveertig procent’. ‘Zelfs als Vlaanderen niets meer uitstoot, hebben wij daar zelf niets aan’. Dat is geen mening. Dat zijn feiten.
Wat de mensen in de Westhoek, in de Denderregio, in Voeren,… de voorbije jaren overkwam was vreselijk. Die gebeurtenissen sterken echter de overtuiging dat klimaatadaptatie de focus moet zijn in plaats van het opbod aan CO2-percentages onder impuls van de Groenen. Navelstaren naar onze 0,13% impact op de werelduitstoot mag niet de hoofdzaak zijn. Zelfs als Europa naar nuluitstoot gaat, ze is maar voor 8% verantwoordelijk. De gevolgen van de klimaatverandering gaan we hoe dan ook ervaren in Vlaanderen. Zonder klimaatadaptatie ben je als gemeenschap een vogel voor de kat.
Laat die feiten dan ook de motor blijven om in Vlaanderen een andere focus te hebben dan de ivoren toren. Met de Blue Deal en een sterk klimaatadaptatiebeleid.
En, collega Horch, als het voor de Groene partij eindelijk over zo’n klimaatbeleid mag gaan… dan ben je lang niet meer de enige in het Vlaams Parlement die daarmee bezig is.
